TANZAANS HEMELWATER

Water halen uit mist? We waren best enthousiast over het idee van de organisatie ped World . Daarom hebben we besloten om hen dit jaar te steunen. Als eerste project van de GOOD WATER PROJECTS . Begin maart werden twee gigantische mistnetten ingezet in een klein bergdorpje in het noorden van Tanzania, later in het jaar volgen er nog meer. Dankzij de mistnetten hebben de kinderen van de plaatselijke school eindelijk toegang tot schoon drinkwater . Lees in ons reisdagboek wat we hebben meegemaakt tijdens de bouw.

DE AANKOMST

Na lange weken van planning en voorbereiding is het eerste Good Water Projects-project voltooid. De missie: mist omzetten in drinkwater om het leven van de lokale bevolking een klein beetje te verbeteren.
En omdat het saai zou zijn om alleen de mistcollectoren voor de Babati-regio in het noorden van Tanzania te financieren, rijden we erheen en helpen we ter plekke met de bouw. Wij, dat zijn Kaya, Anna en Alex. Kaya de baas, Anna het mediameisje, Alex de fotograaf en cameraman. Samen met de niet-gouvernementele organisatie ped World uit Heidelberg en de lokale school in Endabok willen we twee dubbele collectanten opzetten in de directe omgeving van de lokale basisschool.
Het ontmoetingspunt op de luchthaven van Hamburg is gepland om 9.00 uur met veel buffertijd. We vrezen dat er hier al een paar hindernissen op ons wachten. We reizen immers met meerdere koffers, camera-apparatuur, materiaal voor de netten, een selectie van onze producten, diverse souvenirs voor ter plaatse en één of twee frisse T-shirts voor persoonlijk gebruik. Die laatste blijken het minste probleem te zijn: 17 kilo overtollige bagage! Na twee uur, een extra kofferaankoop en meerdere pogingen om in te pakken, zijn we dan net op tijd bij de gate. Dan kunnen we beginnen!

In tegenstelling tot de start in Hamburg is de vlucht naar de Kilimanjaro ongecompliceerd en aangenaam. Kledingvoorschrift in het hele vliegtuig: bergschoenen. Anders: een korte tussenstop in Istanbul, veel slapen, een paar films en grote verwachtingen en voorpret. Ons vliegtuig landt om 2.45 uur in de Kilimanjaro. De lucht is warm en benauwd. De luchthaven is klein en heeft alleen het hoognodige. Wij zijn benieuwd. De immigratieambtenaren zijn gereserveerd, gefocust en helaas niet in de stemming voor een praatje - maar wij ook niet als we om drie uur 's ochtends moesten werken. Maar alles gaat vlot. We halen onze spullen op, worden door een lokale dame door de douane gesmokkeld en ontmoeten onze chauffeur Theo, die ons naar onze accommodatie in Arusha brengt, op een klein uur rijden. Het is pikdonker buiten, geluiden en geuren zijn de enige indrukken die we kunnen opdoen tijdens de rit over onverharde wegen vol kuilen en enorme plassen. Al het andere wordt vandaag aan onze verbeelding overgelaten. Maar we zijn ervan overtuigd dat het mooi moet zijn.

Onze eerste accommodatie is de Kiboko Lodge in Arusha. Kiboko betekent "Nijlpaard" in het Swahili. Maar het nijlpaard dat daar ooit leefde, heeft inmiddels een andere plek gevonden om te wonen. De Kiboko Lodge is een project van de lokale Watoto Foundation, dat gerund en onderhouden wordt door voormalige straatkinderen en Maasai die daar wonen. Alle inkomsten van de lodge gaan naar de Watoto Foundation, die straatkinderen een opleiding, een taak en daarmee een toekomst geeft. Goed ding. We worden daar hartelijk ontvangen. Maar nu is het tijd om aan te komen. En vooral slapen!

DAG 2

Vroeg in de ochtend worden we gewekt door het getjilp van vogels, het getjilp en het gekrijs van ibissen. De nacht was kort, maar vermoeidheid maakt plaats voor nieuwsgierigheid.
Wat we 's nachts niet konden zien, wordt ons nu onthuld en is adembenemend: de Kiboko Lodge ligt midden in een prachtig groen moeraslandschap, op de Ngurdoto-krater, niet ver van Meru, dat een indrukwekkend uitzicht biedt deze morgen. Tanzania, je bent magisch!

P(e)d World is vanmorgen bij de lodge aangekomen en ze begroeten elkaar voor het ontbijt. Tijd voor een paar vragen en antwoorden: Wie is ped World en wie zit erachter?
Ped World is opgericht door Bernd Küppers en Christina Bösenberg als een vereniging zonder winstoogmerk die gespecialiseerd is in het promoten en uitvoeren van sociale projecten als zelfhulp in landen van het Globale Zuiden met de financiële hulp van Europese bedrijven en stichtingen, en treedt hier op in een coördinerende functioneren tussen investeerders en zinvolle lokale hulpprojecten.

Hetzelfde geldt voor mistcollectoren. Omdat het winnen van drinkwater uit mist een nieuwe en tot nu toe onbenutte kans is om water te leveren in regio's die bijzonder door de onbalans zijn getroffen . En deze technologie is al 20 jaar in gebruik en werkt.

Wat doen mistnetten precies?
Eén vierkante meter mistnet - een speciaal, fijnmazig net geproduceerd in Chili - filtert de fijnste waterdruppeltjes uit de wolken die door de netten worden gedreven door de wind, en vangt op piekdagen watervolumes op van vijf tot tien liter zelfs meer dan 20 liter per dag. Een standaard netwerk van 40 vierkante meter kan dus 200 tot ruim 1.000 liter drinkwater per dag leveren.

We bouwen 2 dubbele collectoren in Endabok, dus in het beste geval komt er 4.000 liter water per dag beschikbaar op onze locatie, dus de school en de omliggende dorpen. Berekend over het jaar komt dit uit op 1,46 miljoen liter water. Direct inzetbaar, zonder filtersystemen. Een trots nummer en feit en we zijn er blij mee.

Andere hoofdrolspelers van ons team: Innocent en Vuyo van het bloggertrio I See A Different You. I See A Different Jullie zijn drie creatieve geesten uit Zuid-Afrika op een missie om de wereld een nieuwe en verbeterde perceptie van Afrika te laten zien. De jongens portretteren een wereld die niet het gebruikelijke Afrikaanse beeld van armoede, ziekte, misdaad en hopeloosheid uitbeeldt, maar juist romantiek, plezier, gevoel voor stijl en kansen. Niet in de laatste plaats door hun eigen enscenering. En jij gelooft ze. Tenminste als je ze tegenkomt. Helaas kon Justice, de tweelingbroer van Innocentius, niet komen. Geweldige mensen, geweldige organisatie, geweldig project. We zijn er zeker van dat de komende dagen spannend zullen zijn.

De dag wordt gebruikt om in Tanzania aan te komen. Samen. Alles bij elkaar zijn we een groep van 11 personen, 3 chauffeurs, 3 terreinwagens. De middag brengen we door in Arusha National Park. De eerste zebra's, flamingo's en buffels worden gespot, de eerste foto's worden gemaakt, de eerste indrukken van Tanzania komen naar boven, de stemming onder ons is meer dan geweldig.
Onze conclusie van de dag: Tanzania is prachtig, de groep is geweldig en de lokale bevolking fascineert ons.

DAG 3

De volgende dag begint vroeg. En dat zou de komende dagen ook niet moeten veranderen. Een kort bezoek aan Huruma Orphanage op weg naar Arusha. Het weeshuis is een van de projecten die ook lokaal ondersteund wordt door ped World. Zo'n 20 kinderen tussen de 3 en 16 jaar hebben daar een nieuw thuis gevonden. En de stemming is er ook goed.

Na het korte vliegbezoek gaat de groep naar Arusha om te gaan winkelen. We zijn enthousiast over de stad, omdat we geen idee hebben hoe het er daar uit zou kunnen zien. Dit is tenslotte ons eerste bezoek aan een grotere stad hier in Tanzania.
De materialen voor de mistcollectoren worden ter plekke aangeschaft, waaronder schroeven, klemmen, powerpullers (een soort katrolsysteem), enkele meters staalkabel, gereedschap en de watertanks met elk een inhoud van 1000 tot 2000 liter. De netten daarentegen worden volgens een speciaal proces in Chili geproduceerd en rechtstreeks aan de Kilimanjaro geleverd.

Arusha zelf is een beetje stoffig, lawaaierig en bruist van bedrijvigheid en verkeer. Het tekort aan drinkwater is hier al zichtbaar. Rijdend door de stad zien we kinderen en volwassenen water halen uit een paar zwarte vijvers of naar water graven in sloten. Nauwelijks voorstelbaar.

In de middag varen we verder westwaarts naar Babati, de regio waar de komende dagen de netten worden uitgezet. Babati ligt op ongeveer 4 uur rijden van Arusha. De rit voert ons door de Maasai steppe, een prachtig landschap met wel honderd verschillende tinten groen. Hier en daar flitst het rood en blauw van de Maasai kleding door. We kunnen bijna geen genoeg krijgen van deze foto's.

In de vroege avond bereiken we het kleine dorpje Soleto. Soleto maakt deel uit van de gemeente Dareda. In Soleto ontvangt Mama Stella ons in haar kleine gastenverblijf, dat is aangesloten bij het St. Joseph Vocational Center, een plaatselijke school.
Mama Stella verwelkomt ons hartelijk en we voelen ons meteen thuis. Na een gezellig en typisch Tanzaniaans diner verdwijnen we in onze 11 kleine kamers, want morgen begint de opbouw en willen we fit zijn!

DAG 4&5

Vandaag begint eindelijk de opbouw van de mistnetten! En omdat de vroege vogel de toon zet, verzamelen we direct na het ontbijt op het terrein van het Vakcentrum om de netten te meten en door te knippen. Daarnaast moeten de auto's beladen zijn met alle benodigde materialen en de watertanks. En we zijn gegroeid: het team is nu een trotse 16 man sterk. Daarbij komt dat het Tanzaniaanse team, dat normaliter het Duitse ped World-team ter plaatse vertegenwoordigt, inspecties ter plaatse uitvoert en testcollectoren installeert voordat de hoofdnetwerken daadwerkelijk worden opgezet.

De netten worden in lange banen op een groot weiland uitgerold en tot 10 meter strak getrokken, gemeten, getrimd en opgevouwen. Een klus waar alle helpende handen voor nodig zijn. We hebben vier netten nodig voor onze twee dubbele collectoren, wat tijd kost. Twee naaisters zullen de hele dag bezig zijn met het naaien van de randen van het net, terwijl wij de constructies "up" in Endabok (2.200 m boven zeeniveau) voorbereiden.

De netten zijn gemaakt van polyurethaan en worden vervaardigd in Chili. De Canadese professor Robert Schemenauer wijdde zich begin jaren negentig al aan het idee om water uit mist te halen. Een deel van zijn onderzoek ging ook over het materiaal van de netten en het kostte hem tien jaar om de optimale structuur van het membraan te ontdekken. Op basis van deze kennis worden vandaag de netten geproduceerd.

Zwaar beladen gaat de reis over stokken, stenen en kuilen naar Endabok, een uur rijden. Geen spoor van verharde wegen. Maar dat maakt niet uit, het houdt je wakker. Onderweg maken we een kleine pitstop bij de Qameyu Secondary School, die al twee jaar drie dubbele inzamelaars heeft gehad. We willen immers graag weten hoe het geheel er afgewerkt en in kleur uit moet zien. En onszelf overtuigen van het succes van de netwerken. En inderdaad, een tank van 1000 l is tot de rand gevuld met water! Het werkt dus echt!

Als we uiteindelijk in Endabok aankomen, bekijken we samen het terrein en bepalen we de exacte afmetingen en plaatsing van de netten. Een paar arbeiders uit het naburige dorp voegen zich bij hen en graven met ongelooflijke snelheid en doorzettingsvermogen in minder dan een uur verschillende kuilen van anderhalve meter diep! De komende uren moet iedereen zware stenen hijsen, meters staaldraad doorknippen en de basisstructuur, palen en touwen, klaarmaken. Het werk gaat goed en snel en we kunnen de dag afsluiten met een beetje zonnebrand op de evenaar en nog een paar eeltplekken op onze handen op tijd voor de zonsondergang van 18.00 uur.

De volgende ochtend wordt de eerste basisconstructie omhoog getrokken. De zware stenen werden in de 1,50 m diepe gaten gestort om de met een staalkabelconstructie bevestigde palen te verzwaren.

Het spannen van de staalkabels en het aandraaien van alle klemmen en schroeven duurt even en Kaya en Anna zijn uitgerust met ratels en krachttrekkers om precies dat te doen.

Het hele team werkt zo snel dat tegen het einde van de vijfde dag beide constructies op hun plek staan, gespannen zijn en drie van de vier netten hangen . Er is iets feestelijks aan het netophanggedeelte. Want iedereen houdt en spant samen het net en ook kinderen van de school hebben zich met ons gemengd en een handje geholpen.

Wanneer het gaas op de constructie wordt getrokken, voelt het alsof ons eigen vlaggetje wordt gehesen. Visueel en functioneel komen we in ieder geval dichter bij de zaak. En als we zo doorgaan, hebben we onze netten binnen 2,5 dag klaar. We weten niet of dat een record is, maar het voelt nog steeds goed.

VAARWEL TANZANIA!

Het werk in Tanzania zit erop en inmiddels is het team met gemengde gevoelens huiswaarts gekeerd. Onze film is uitgebracht en we halen altijd graag herinneringen op aan de mooie momenten in Tanzania. We zijn benieuwd hoe productief de waterwinning de komende weken en maanden zal zijn bij de netten in Endabok - maar we zullen in ieder geval binnenkort een eerste tussenresultaat rapporteren.

Veel zonnebrand, slechts één gewonde en twee fikse plensbuien - meer hadden we de hele weg niet te klagen.

Het reisdagboek mag niet abrupt eindigen met het laatste net dat hangt en de laatste regengoot is geïnstalleerd, maar liever een paar woorden over de hele reis, waarmee ik het reisverslag voorlopig (in ieder geval tot de volgende project) zou willen.

Als je als toerist naar Tanzania reist, krijg je meestal maar een oppervlakkige indruk van het land. Als deelnemer en bijdrager aan een project waar locals, organisatoren en sponsors samenwerken, is de beleving in en met het land ongetwijfeld fundamenteel anders. Om iets meer van Tanzania te begrijpen, moet je je - voor zover dat als buitenstaander mogelijk is - onderdompelen in het dagelijks leven en de taken van de mensen. Door samen te werken, iets te doen en iets te creëren, komt meer over van de manier van leven die daar gangbaar is dan alleen maar toekijken van buitenaf. En we geloven dat we dit inzicht daadwerkelijk hebben gekregen. Inclusief wat meer woordenschat in het Swahili.

Maar dat is nog niet alles.Door samen te werken, kwamen we allemaal dichter bij elkaar, die elkaar maar kort kenden of net leerden kennen - en maakte ons zoiets als vrienden.

Het beschrijven van Tanzania zelf in woorden was een van de grootste uitdagingen bij het schrijven van deze teksten. Omdat het bijna niet kan. Dit land is zo bruisend en energiek, doordrenkt van mysterie en avontuur, je kunt er niet zomaar naartoe rijden en weer wegrijden. Er is een tijdloosheid in Afrika die je ertoe aanzet om je houding ten opzichte van wat belangrijk en wat onbelangrijk is te veranderen.

Maar één ding weten we: Tanzania, we komen terug!